Vertigolu Virgül

Yanaklarımda iki elma kızarıyor. Korktuğum zaman, düştüğüm zaman yahut parazit gibi zihnime üşüştüğün zaman. Bunu daha önce söylemişsem uyanamam.

Bunu daha önce duymuşsan, yine duy o zaman. Yine sev yıkılışımı, göğsüm her zamankinden daha duvar. Bundandır başını sokup ağlayışın zaman zaman. Bundandır alnımda yarılışı taşların. Yahut elime zincirli ataşların. Defterlerin kalbindeyim. Kilo kaybediyorum avuçlarımdan. Ellerim ellerinde yok olacak. Kadavradım, anladım. Lokma takımını açıyorum. Güneşin bağrına anahtarlar saçıyorum. Bunu daha önce duymuşsan, yine duy o zaman: 

Kilo kaybediyorum ağzımdan. Bazı tümceleri zayıfladım. Bazı harflerimi kaybediyorum. Senin adının anlayabildiğim bütün harfleri. Anlayamadıklarımı, ki bu on yedi etmeli. Bunu daha önce duyduysan, yine duy o zaman. Varacağımız yeri alnımızda bulduğumuz zaman. Anlatamadığımız onca kan varken üzerimde. Ellerimi gırtlağına koymam bundan. Ağlaman için kendime, yahut beni anlaman. Yahut düşümü anlaman. İmkansız diyemiyorsam öyle yüzüne, gerçekten imkansız olduğundan. Bana soracaksın. 

"Nedir bu göğsünden taşan kan?" Bunu daha önce duyduysan, yine duy. İnandıysan yine gel o zaman. Anlattığımı sandığım şeyleri turluyor dilleriniz, oysa dilimi koparıp da konuş deseniz konuşamam. Bunu daha önce anlattıysam, uyanamam. Bunu daha önce atlattıysam, inanamazlar. Bir kaldırıma oturduğumu düşünemez. Ben edebiyatın yolu değilim ve bu çok küstah. Ben edebiyata mecburum ki bu timsah gözyaşlarını anlatamaz. Yalandan. Öğrenilmiş usturamdan. Dökülmüş göğsüme şiirden akan kan. Revan. Bunu daha önce duymuşsan, yine duy o zaman. 

Sapanıma geriyorum ve aruzdan bir taşı camına vuruyorum. Taş kalbine duruyor. Daha önce vurulmamışsın orandan, ilk ben vuruyorum. Gece yarılarından sonra yorgun argın evine geliyorsun,

"o taş gibi kalbine duruyorum"

virgüllerden muamma,

Duruyorum. 

Burada daha önce durduysam, beni duy o zaman. Romantizm gözlerimi göğe dikiyor zaman zaman. 

Vertigom beni itiyor. Kaldırım kenarlarına düşüyorum. Göğsümde kaldırımdan yaralar açıyor bahar geldiğinde. Ağaçlar gazap içiyor zaman zaman. Bunu hiçbir öyküde yazmadılar. Adımı hiçbir kağıda yazmadığımdan bunları kim yazıyor diyerek dönüp duracak devran. Beni vertigomdan tutacaktın, göğsümdeki kanı ellerinle yutacak. Bunu daha önce duydun. Sana bizzat söylediğim zaman. Şimdi hiçbir şey söylemiyorum bizzat. Sen yine de duy o zaman. 

Çünkü bunu daha önce söylemişsem uyanamam.